εδαφική κάλυψη

Χαρακτηριστικά του Τριφυλλιού Ladino:

1)Όταν χρησιμοποιείται ως εδαφική κάλυψη, εξαφανίζει τα ζιζάνια. Τα ετήσια ζιζάνια εκτοπίζονται σ’ ένα χρόνο και τα διετή εξαφανίζονται σε 2 χρόνια. Έπειτα από 2-3 χρόνια, σχεδόν όλα τα ζιζάνια του κήπου θα έχουν εξαφανιστεί αφήνοντας ολόκληρο το χωράφι με τριφύλλι.

2)Βελτιώνει το έδαφος μέχρι το βάθος των 40-45 εκατ.

3)Δεν είναι αναγκαία η επανασπορά για 6-8 χρόνια.

4)Δεν ανταγωνίζεται έντονα τα οπωροφόρα δέντρα για λίπασμα ή υγρασία.

5)Ξαναμεγαλώνει εύκολα αφού κοπεί και παραμένει υγιές και δυνατό ακόμη και όταν πατιέται.

6)Δεν παρεμποδίζει τις γεωργικές εργασίες.

Τα μόνα μειονεκτήματα του τριφυλλιού Λαντίνο είναι η ευαισθησία του στην ξηρασία το καλοκαίρι καθώς και στην ασθένεια σκληρωτίνια κατά τη διάρκεια καυτού, ξερού καιρού και ότι η ανάπτυξή του επιβραδύνεται στη σκιά και κάτω από τα δέντρα.

Η Σπορά του Τριφυλλιού Ladino: Ο σπόρος να σπέρνεται γραμμικά τον πρώτο χειμώνα. Καθυστερημένη σπορά ευνοεί τις ζημιές από έντομα. Μην καλύπτετε τους σπόρους με χώμα γιατί αυτό συχνά εμποδίζει τη βλαστικότητα- απλώς σταθεροποιήστε το έδαφος μετά το αυλάκωμα. Αν ο σπόρος του τριφυλλιού σπαρθεί στα πεταχτά αργά το φθινόπωρο ανάμεσα στα ζιζάνια και τα αγρωστώδη που πεθαίνουν στα αναχώματα ή τις άκρες του δρόμου, το τριφύλλι βαθμιαία γίνεται πιο πυκνό. Όταν σπέρνετε το τριφύλλι αρχικά την άνοιξη ανάμεσα στα ζιζάνια, κόψτε το ένα χρόνο αργότερα για να αναπτυχθεί περισσότερο. Οι στόλωνες του τριφυλλιού μπορούν να φυτευθούν την άνοιξη επιπρόσθετα, όπως στη γλυκοπατάτα και να έχουμε μια πλήρη κάλυψη με τριφύλλι το καλοκαίρι.

Μεταχείριση του Τριφυλλιού Ladino: Το τριφύλλι δεν καταπνίγει την υπόλοιπη βλάστηση, αλλά κυριαρχεί βαθμιαία με το να μεγαλώνει τόσο πυκνά, ώστε να παρεμποδίζει τη βλάστηση και εγκατάσταση άλλων ζιζανίων. Επιπλέον, όταν πατιέται και κόβεται, τα περισσότερα ζιζάνια εξασθενίζουν, αλλά το τριφύλλι μεγαλώνει με ολοένα και πιο μεγάλη δύναμη. Αν δεν μπορέσουμε να το καταλάβουμε αυτό και να ελέγξουμε κατάλληλα το τριφύλλι, θα οδηγηθούμε σε μερική αποτυχία. Στην αρχή, όταν το τριφύλλι συνυπάρχει με τα ζιζάνια, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε. Αλλά αν, αφού το τριφύλλι πιάσει καλά και ευδοκιμήσει, αφεθεί μόνο του, γίνεται τόσο πλούσιο, ώστε να είναι “ανοικτό” τόσο σε προσβολές από ασθένειες όπως η κηλίδωση, όσο και στην επανεμφάνιση και την ενδεχόμενη κυριαρχία των ζιζανίων ξανά σε πέντε ως έξι χρόνια. Για να διατηρηθεί για πολλά χρόνια το τριφύλλι απαιτεί την ίδια επιμελημένη φροντίδα που απαιτεί μια έκταση με γκαζόν. Περιοχές όπου αφθονούν πολυετή ζιζάνια, όπως το λάπαθο και το ταράξακο, φυτά περιελισσόμενα, όπως η περιπλοκάδα και ετήσια και αυτοφυή όπως το δεματόχορτο, η φτέρη και άλλα θα πρέπει να κόβονται πιο συχνά από ότι σε άλλα μέρη και να σκορπίζεται στάχτη από ξύλα ή κάρβουνο.

Ο ρυθμός της πλευρικής ανάπτυξης του τριφυλλιού είναι αργός έτσι, όταν ξεκινάτε έναν οπωρώνα, να σπείρετε το σπόρο σε όλο το χωράφι. Με την κατάλληλη μεταχείριση αυτός ο τάπητας από τριφύλλι θα εξαλείψει την ανάγκη για βοτάνισμα και το θέρισμα θα είναι ασύγκριτα ευκολότερο από ότι σε έναν οπωρώνα “πνιγμένο” στα ζιζάνια. Πιστεύω ότι, από όποια πλευρά και αν δει κανείς το θέμα, το τριφύλλι Ladino θα πρέπει να σπέρνεται τόσο στους πορτοκαλεώνες όσο και στους οπωρώνες με φυλλοβόλα δέντρα.

Μηδική για Άγονες, Άνυδρες Περιοχές: Τίποτα δεν συγκρίνεται με το τριφύλλι όσον αφορά τον έλεγχο των ζιζανίων, αλλά σε θερμές περιοχές όπου έχει την τάση να χάνει τη δύναμή του το καλοκαίρι και σε κρύες, ξερές περιοχές, η μικτή σπορά με μηδική είναι επιθυμητή. Η μέθοδος αυτή πετυχαίνει ιδιαίτερα σε χωμάτινα αναχώματα για παράδειγμα.

Η μηδική αναπτύσσει πολύ βαθύ ριζικό σύστημα, στέλνοντας ρίζες σε βάθος 2 μέτρων ή και περισσότερο, γεγονός που την κάνει ιδανική για τη βελτίωση των βαθύτερων εδαφικών στρωμάτων. Ανθεκτικό και πολυετές φυτό είναι μεγάλης πρακτικής αξίας, γιατί αντέχει τόσο στην ξηρασία και στο κρύο όσο και στις υψηλές θερμοκρασίες. Όταν αναμιγνύεται με τριφύλλι, η μηδική βοηθάει στην εξάλειψη άλλων ετησίων και αγρωστωδών. Θα άξιζε να επεκταθεί η χρησιμοποίηση του πολύτιμου αυτού ψυχανθούς στην Ιαπωνία ως βελτιωτικού του εδάφους και ως κτηνοτροφικού φυτού. Άλλα ψυχανθή, όπως το λούπινο (καλοκαιρινή καλλιέργεια), μπορούν να χρησιμοποιηθούν με καλά αποτελέσματα.

Η Μηδική η πολύκαρπος, χρήσιμη για τον έλεγχο των ανοιξιάτικων ζιζανίων, μαραίνεται το καλοκαίρι αλλά εμφανίζεται ξανά το φθινόπωρο και καταστέλλει επίσης την ανάπτυξη των χειμωνιάτικων ζιζανίων. Μια χρήσιμη εδαφική κάλυψη είναι πολύτιμη για εναλλαγή σαν καλλιέργεια που προηγείται από τα καλοκαιρινά λαχανικά.

Morishima Ακακία: Μολονότι η Ακακία Morishima * χρησιμεύει και σαν δέντρο- λίπασμα, θα ήθελα να τη συμπεριλάβω εδώ γιατί παίζει ρόλο επίσης σε σχέση με την εδαφοκάλυψη. Περίπου δέκα δέντρα θα έπρεπε να φυτευτούν σε κάθε στρέμμα ανά¬μεσα στα οπωροφόρα. Μέλος της οικογένειας των ψυχανθών, αυτό το δέντρο είναι αποτελεσματικό με τους παρακάτω τρόπους :

1)γρήγορη βελτίωση των βαθύτερων εδαφικών στρωμάτων

2)μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το σχηματισμό προστατευτικής ζώνης, αλλά και σαν ανεμοθραύστης, αν φυτευτεί ανάμεσα σε οπωροφόρα

3)χρησιμεύει ως δέντρο σκίασης κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σε θερμές περιοχές και αποτρέπει την εξάντληση του εδάφους

4)παρεμποδίζει αποτελεσματικά την εμφάνιση εχθρών του οπωρώνα, ειδικά των ακάρεων.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Ο φλοιός του δέντρου είναι πλούσιος σε ταννίνη και μπορεί να πουληθεί σε καλή τιμή. Επιπλέον, το ξύλο της είναι θαυμάσιο υλικό για καρέκλες και θρανία και το νέκταρ του λουλουδιού χρησιμεύει σαν πηγή για μέλι.

Κανένα άλλο δέντρο της οικογένειας των Ψυχανθών δε μεγαλώνει τόσο γρήγορα όσο η Ακακία Morishima. Κάθε χρόνο αυξάνεται κατά 1,5 και πλέον μέτρο, δημιουργώντας μια προστατευτική ζώνη σε τρία με τέσσερα μόλις χρόνια και σε επτά με οκτώ χρόνια φθάνει το μέγεθος μιας κολώνας τηλεφώνου.

Έπειτα από 5-6 χρόνια ανάπτυξης έκοψα τις ακακίες και έθαψα τους κορμούς και τα κλαδιά σε τάφρους μέσα στον οπωρώνα. Τα δεντρύλλια δεν πιάνουν καλά, γι’ αυτό είναι καλύτερα να φυτεύεται ο σπόρος απευθείας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να σκορπίσουμε σπόρο εδώ και εκεί σ’ όλο τον οπωρώνα και σε έξι χρόνια πάνω κάτω είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε από μακριά αν κοιτάζουμε σε οπωρώνα ή σε δάσος.

Παράλληλα με την καλλιέργεια φυτών επιφανειακής κάλυψης, άρχισα να σκάβω τάφρους και να τις γεμίζω με οργανική ύλη για να επιταχύνω τον εμπλουτισμό του εδάφους. Δοκίμασα χρησιμοποιώντας ποικιλία οργανικών υλικών όπως άχυρο, χόρτο νομής, βλαστάρια και μικρά κλαδιά, φτέρες, ροκανίδια, φλούδες δέντρων και ξυλεία. Σύγκρινα τα αποτελέσματα και διαπίστωσα ότι το άχυρο και οι φτέρες, που περίμενα να είναι οι πιο φτηνές ύλες, κόστιζαν στην πραγματικότητα περισσότερο, ενώ τα ροκανίδια δεν κόστιζαν πολύ. Το μόνο πρόβλημα ήταν η τοποθέτηση του υλικού μέσα στις τάφρους. Όπως αποδείχτηκε, το καλύτερο υλικό ήταν το ξύλο, σχετικά φτηνό ως ύλη, δύσκολο όμως μερικές φορές στη μεταφορά του. Τότε ήταν που αποφάσισα να παράγω ξυλεία μέσα στον ίδιο τον οπωρώνα μου. Κάνοντας την υπόθεση ότι ο πιο εύκολος και ευεργετικός τρόπος ήταν να επιστρέφω στον οπωρώνα ότι είχε μεγαλώσει εκεί, δοκίμασα φυτεύοντας διάφορους τύπους δέντρων και βρήκα ότι το καλύτερο ήταν η Ακακία Morishima.

Πέντε ή έξι χρόνια μετά τη φύτευση των Ακακιών, το χώμα μιας περιοχής πάνω από 80 τ. μέτρα γύρω από κάθε δέντρο από σκληρό και αδύνατο είχε γίνει μαλακό και πορώδες. Αυτό βέβαια ήταν πιο εύκολο από το να ανατινάξει κανείς με δυναμίτη το χώμα και να θάψει οργανική ύλη και πολύ πιο αποτελεσματικό. Επιπλέον, όταν έκοψα τα δέντρα, καθένα από αυτά έδωσε παραπάνω από μισό τόνο υψηλής ποιότητας οργανική ύλη για παράχωμα. Ήταν δύσκολο να δουλέψω με όρεξη και να σκάψω τάφρους όταν δεν υπήρχε τίποτα να θάψω, αλλά με την οργανική ύλη στα χέρια μου οι τάφροι σκάφτηκαν.

Η Ακακία Προστατεύει τα Φυσικά Αρπακτικά: Συνιστώ την Ακακία Morishima ακόμη και όταν επαναφυτεύουμε έναν παλιό, εξαντλημένο οπωρώνα. Για παράδειγμα, στην περίπτωση ενός οπωρώνα 40 έως 50 χρόνων, μπορεί κανείς να φυτέψει ένα μεγάλο αριθμό από αυτές τις ακακίες ανάμεσα στα φρουτόδεντρα και πέντε με έξι χρόνια αργότερα να κόψει όλα τα οπωροφόρα και τις ακακίες με μιας και έπειτα να επαναφυτέψει όλον τον οπωρώνα με τρίχρονα ή τετράχρονα δεντρύλλια. Αυτή η μέθοδος όχι μόνο θα ήταν πολύ καλύτερη για τον επανεφοδιασμό του εδάφους από ότι αν περνάγαμε με έναν εκσκαφέα όλο τον οπωρώνα και επαναφυτεύαμε, αλλά και θα βοηθούσε νααναζωογονηθεί η γη.

Η ακακία μεγαλώνει συνεχώς σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, στέλνοντας πάντοτε νέους βλαστούς. Αυτοί προσελκύουν αφίδες και κοκκοειδή, που συντηρούν ένα μεγάλο πληθυσμό από λαμπρίτσες. Ένας σημαντικός λοιπόν ρόλος της ακακίας είναι ότι χρησιμεύει ως προστατευτικό δέντρο για ωφέλιμα έντομα. Η φύτευση πέντε έως έξι ακακιών στο στρέμμα συντελεί ώστε να διατηρείται ο πληθυσμός των κοκκοειδών και των ακάρεων σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Εκτός από τις ακακίες, και άλλα δέντρα που συντηρούν πληθυσμούς ωφέλιμων εντόμων θα αναπτυχθούν οπωσδήποτε στο μέλλον.

Πηγή: Η φυσική καλλιέργεια-Masanobu Fukuoka