Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στις τιμοκρατικές κοινωνίες, οι αρχομανείς κάποτε φτάνουν στα όρια τους. Περνούν μεγάλα διαστήματα που κρατούν τον έλεγχο, διαμορφώνοντας το πλαίσιο χειραγώγησης της δημοκρατίας, προς όφελος τους. Έρχεται όμως, η στιγμή που χάνουν τον έλεγχο, αφού η αυτιστική αλαζονεία τους απομονώνει τελείως από την κοινωνία.
Οι Έλληνες βουλευτές ανησυχούν για το τέλος μιας άδοξης καριέρας. Είναι πολλοί, πάρα πολλοί, αυτοί που ξέρουν ότι δεν θα επανεκλεγούν. Ίσως και ποτέ πια στη ζωή τους! Οι χρηματικές απώλειες, αν γίνουν εκλογές πριν από το 2016, θα ξεπεράσουν τις 120.000 ευρώ για τον καθένα!
Από την άλλη, όσο μικραίνει η απόσταση από την εξουσία, η βουλιμία του ΣΥΡΙΖΑ μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο. Οι φαντασιώσεις δίνουν και παίρνουν. Άλλοι (ο Σταθάκης ας πούμε) σκέπτονται πως θα κατορθώσουν τη μετάβαση από τον παραλογισμό στην κανονικότητα. Μερικοί, πως θα μοιραστούν τα «λάφυρα» και το «πλιάτσικο». Και η τελευταία κατηγορία τα βράδια, κάτω από το ημίφως της σκονισμένης σοβιετικής λάμπας, απλώνει στο τραπέζι το σχέδιο για την επανάσταση, χωρίς επιστροφή. Είναι αυτή η «κατακόκκινη» ομάδα που λούφαξε και περιμένει με λαχτάρα, το μεγάλο «ξεσηκωμό»... (σιχαίνονται τις κυβιστήσεις του Τσίπρα αλλά τον βλέπουν σαν μοναδική ευκαιρία).