Θα σταματήσω να πληρώνω γιατί πιάστηκα κορόιδο...

Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση προσπαθούν να πετύχουν «φιλολαϊκές» ρυθμίσεις στα «κόκκινα» δάνεια χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθούν πως παίζουν με μια πυρηνική βόμβα.
Αν τα «κόκκινα» δάνεια ανέρχονται στα 80 δισ. και αποτελούν εκρηκτικό πρόβλημα για τις τράπεζες και αυτούς που χρωστούν, η ανάμειξη της κυβέρνησης και των πολιτικών με ψηφοθηρικούς στόχους, απειλεί να μετατρέψει το δύσκολο πρόβλημα σε πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Με λίγα λόγια, απειλούν, τα 80 δισ. Ευρώ των «κόκκινων» δανείων που δεν εξυπηρετούνται, να τα κάνουν 180 δισ. βάζοντας οριστικά ταφόπλακα σε καταθέσεις και οικονομία.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν θεωρητικές προσεγγίσεις με βάση την οικονομική θεωρία ή την επιστήμη της οικονομικής συμπεριφοράς. Αποτελούν συμπεράσματα από τις συζητήσεις με ανθρώπους της αγοράς που κράτησαν όρθιες τις επιχειρήσεις τους, με θυσίες χωρίς να σταματήσουν να πληρώνουν τράπεζες, εισφορές και φόρους.
«Θα σταματήσω να πληρώνω και εγώ... Γιατί πιάστηκα κορόιδο...» Ήταν η μόνιμη επωδός με όσους προσπάθησα να μιλήσω σχετικά με το θέμα...

Αν η κυβέρνηση χαρίσει στους μπαταχτσήδες μέρος των «κόκκινων» δανείων, το μόνο που θα πετύχει θα είναι να αυξήσει το αριθμό των «κόκκινων» δανείων. Θα σταματήσουν να πληρώνουν και οι συνεπείς...
Αυτό είναι σαφές.

Υπάρχουν δυο κατηγορίες επιχειρήσεων αυτή τη στιγμή: Αυτές που έχουν «κόκκινα» δάνεια και αυτές που δεν έχουν.
Αυτές που έχουν κόκκινα δάνεια χωρίζονται μεταξύ αυτών που είναι βιώσιμες και αυτών που δεν είναι βιώσιμες και ζουν σε βάρος των τραπεζών και των υγιών επιχειρήσεων.
Ο μόνος αρμόδιος να κρίνει ποιος είναι βιώσιμος και ποιος όχι είναι αυτός που έχει συμφέρον από τη υπόθεση. Δηλαδή η τράπεζα...

Αν η πολιτεία σώσει τους μη βιώσιμους το μόνο που θα πετύχει είναι να καταστρέψει και τους βιώσιμους. Αυτός είναι αδιαμφισβήτητος κανόνας της οικονομικής δραστηριότητας.
Στις κατηγορίες των βιώσιμων και μη βιώσιμων επιχειρήσεων υπάρχουν αυτές που μπορούν να πληρώσουν και δεν πληρώνουν γιατί ελπίζουν να τους διαγραφούν τα χρέη και αυτές που αγκομαχούν κάθε μήνα να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους.

Οποιαδήποτε οριζόντια ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων σημαίνει πως η πολιτεία δίνει ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στους μη συνεπείς στις υποχρεώσεις, σε βάρος των συνεπών. Δίνει ένα κίνητρο στους συνεπείς να σταματήσουν να είναι συνεπείς. Να σταματήσουν να πληρώνουν ευελπιστώντας στην επόμενη ρύθμιση «κούρεμα».

Το ίδιο συμβαίνει και με τους ιδιώτες που έχουν στεγαστικά δάνεια. Οποιοδήποτε «κούρεμα» κόκκινων στεγαστικών σημαίνει κίνητρο να σταματήσουν οι συνεπείς να πληρώνουν. Σημαίνει αύξηση των «κόκκινων» δανείων...
Το επιχείρημα της άλλης πλευράς είναι πως, είτε ιδιώτες είτε επιχειρήσεις όταν πήραν τα δάνεια τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Μετά τα εισοδήματα μειώθηκαν, όπως και οι αξίες των ακινήτων ή των επιχειρήσεων. Άρα, είναι δίκαιο να μειωθούν κατά ένα ποσοστό και τα δάνεια.

Αν συμβεί αυτό όμως τα οφέλη για το σύνολο θα είναι μικρότερα από τη ζημιά που θα προκαλέσει η αύξηση των «κόκκινων» δανείων με την προσδοκία ενός νέου «κουρέματος».

Και το σενάριο να πράξουν κατά περίσταση και κατά το δοκούν οι τράπεζες με βάση το συμφέρον των μετόχων και των καταθετών αλλά και του οριζόντιου «κουρέματος» θα έχουν επίπτωση στις καταθέσεις...
Το ένα μικρότερε, το άλλο σαρωτικές.

Μετά την Κύπρο τα δεδομένα έχουν αλλάξει για όλη την Ευρώπη σε σχέση θέμα αυτό.
Αν και ο κίνδυνος γενίκευσης της απιστίας είναι εμφανής, τότε γιατί η πολιτική ηγεσία ανακινεί συνεχώς το θέμα;
Η απάντηση είναι απλή. Οι Έλληνες πολιτικοί μοιάζουν με την πρώτη γενιά πολιτικών στα μετασοβιετικά καθεστώτα. Η αποξένωση από την οικονομία της αγοράς τους είχε οδηγήσει σε πλήρη άγνοια των κανόνων της.

Η πολιτική ηγεσία που μας κυβερνά και χαράσσει «κόκκινες» γραμμές στην τρόικα, είναι παιδί του δόγματος της μεταπολιτευτικής Παπανδρεϊκής «ανθρωπιάς». Της φληναφολογίας περί αλληλεγγύης στους αδυνάμους (με το αζημίωτο) που εξασθενεί τους δυνατούς και στο τέλος οδηγεί τους αδυνάμους στην εξόντωση και την αναζήτηση τροφής στα σκουπίδια.

Αυτή ήταν η κατάληξη της επικράτησης του παπανδρεϊκού κλεπτοκρατικού και παρασιτικού σοσιαλισμού στη μεταπολίτευση.
Πλέον επιφανείς εκπρόσωποι αυτής της σχολής ψηφοθηρικής αλληλεγγύης στα λόγια ήταν και παραμένουν ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο μακαρίτης πρώην ιδιοκτήτης της ροζ βίλας.




Πηγή:www.capital.gr