Οι Γερμανοί ετοιμάζουν τη δική τους Ευρώπη

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΚΕΝΟ ΗΓΕΣΙΑΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΣΣΑΝΔΡΟΣ

Η σημερινή Ευρώπη δεν μοιάζει με τίποτε στην Ευρώπη που σχεδιάστηκε στο Μάαστριχτ. Πέραν του γεγονότος ότι όλοι έχουν παραβεί τα κριτήρια του Μάαστριχτ περισσότερο ή λιγότερο, η ευρωπαϊκή πολυφωνία έχει σιωπήσει και ακούγεται πλέον μόνο η φωνή της Γερμανίας είτε ευθέως είτε με «εξημερωμένους» Ευρωπαίους. Όμως η φωνή της Γερμανίας ακούγεται μόνο στα οικονομικά θέματα που έχουν επισκιάσει όλα τα άλλα. Η φωνή είναι ιδιαίτερα δυνατή όταν θίγονται θέματα που κινδυνεύουν να δείξουν μια αδύναμη πτυχή της γερμανικής οικονομίας, όπως είναι οι τράπεζές της.

Τότε οι Γερμανοί, όπως στην περίπτωση ευρωπαϊκού ελέγχου των τραπεζών, καταφέρνουν να επιβάλουν τη δική τους άποψη παρ' όλο που είναι κατάφωρα άδικη και αντιευρωπαϊκή. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα αν η Γερμανία είναι ο ηγέτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η απάντηση είναι όχι. Η Γερμανία ενδιαφέρεται όλο και λιγότερο για την Ευρώπη. Όπως διαπιστώνει η Sonia Alonso του LSE εξετάζοντας τα πολιτικά μανιφέστα των γερμανικών κομμάτων, οι θετικές δηλώσεις για την Ευρώπη έχουν κατέβει σε χαμηλό όλων των εποχών και οι αρνητικές δηλώσεις έχουν ανεβεί σε αρνητισμό όλων των εποχών.

Σχέδια για την παλιά Mittel Europa των Αυστρίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας, Σλοβακίας, Βαλτικών χωρών, Πολωνίας, με την Ουκρανία ως έπαθλο.

Συγκεκριμένα, το 1998 τα πολιτικά μανιφέστα των κομμάτων αφιέρωναν 8% του κειμένου κατά μέσο όρο στην Ευρώπη. Αυτο έπεσε στο 7,5 % το 2002 και 3,4% το 2009. Πέραν τούτου, για πρώτη φορά στις τελευταίες εκλογές υπήρξε κόμμα εναντίον της Ευρώπης και του ευρώ, τοAfD, το FDP είναι εχθρικό προς την Ευρώπη, το CDU αναποφάσιστο, με τους Βαυαρους του CSU σχεδόν εχθρικούς και το SPD οριακά προ-ευρωπαϊκό. Ταυτόχρονα πρέπει να αξιολογήσουμε άλλες δύο παραμέτρους.

Το γεγονός ότι πλέον τα δύο τρίτα των γερμανικών διεθνών εμπορικών δραστηριοτήτων συμβαίνουν εκτός Ευρώπης και το γεγονός ότι κατά δήλωση του αρμόδιου κ. Σόιμπλε, από το 2015 και μετά η Γερμανία δεν θα χρειάζεται δανεισμό, διότι δεν θα έχει ελλείμματα, πράγμα μοναδικό για μεγάλο ευρωπαϊκό κράτος.

Όλα δείχνουν ότι η Γερμανία θεωρεί εαυτήν ανάδελφο κράτος μέσα στην Ευρώπη και δεν θεωρεί ότι έχει άλλα κοινά με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη πέραν της προστασίας των οικονομικών της συμφερόντων. Τούτο διότι τώρα που χάρις στο ευρώ η οικονομία της αρίστευσε και είναι πλεονασματική, με την υπόλοιπη Ευρώπη ελλειμματική, πρέπει να πάρει ισχυρές αποφάσεις και προφυλάξεις από τους υπόλοιπους, για να διαφυλάξει τα οικονομικά κεκτημένα της. Αυτό φαίνεται τόσο στην αντίσταση που φέρνει στη χρηματοπιστωτική πολιτική του κ. Ντράγκι παρ' όλο που ο αποπληθωρισμός είναι προ των πυλών, επειδή ακόμη δεν έφτασε στη Γερμανία, όσο και στο ότι δεν συναινεί σε χαμηλότερες ισοτιμίες του ευρώ, πράγμα που θα αύξανε τις εξαγωγές του Νότου, οι οποίες όμως έτσι θα μείωναν λίγο τις δικές της εξαγωγές.

Βλέπουμε λοιπόν μια Γερμανία που δεν επιθυμεί να ηγήθη της Ευρώπης, αφού υποχρέωσε τα άλλα κράτη να ακολουθήσουν τη δική της οικονομική λογική θυσιαζοντας τα μακροχρόνια συμφέροντα τους, διότι με λογική προπολεμικού Μονάχου, δεν επέλεξαν τη ρήξη τώρα. Θυμίζουμε ότι η Ντοβίλ του κ. Σαρκοζί και της κ. Μέρκελ προσομοιάζει έντονα με το Μόναχο των κ. Τσαμπερλάιν και Χίτλερ, όπου η ειρήνη διατηρήθηκε εις βάρος άλλων κρατών. Το αρνητικό δεν είναι ότι η Γερμανία επλούτισε πολύ περισσότερο από τα άλλα κράτη με τους παραπάνω χειρισμούς. Αυτό είναι αξιέπαινο επίτευγμα του λαού, της κυβερνήσεως και αποτέλεσμα της εργατικότητας και της οργανωτικότητάς τους, όσο επίσης και της πολιτικής και της διπλωματίας της.

Το αρνητικό είναι ότι η Γερμανία αποποιείται των πολιτικών ηγετικών της ευθυνών για να διατηρήσει την οικονομική της ευεξία, όπως, για παράδειγμα, όταν αρνείται να συμμετάσχει στον έλεγχο της Σαχάριας και Υποσαχάριας Αφρικής, η απώλεια της οποίας θα είχε ως αποτέλεσμα να κατακλυστεί η Νότια Ευρώπη από δεκάδες εκατομμύρια λαθρομεταναστών και να χαθούν απαραίτητες ενεργειακές πηγές.

Η επιβολή πολιτικών αποφάσεων στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για λόγους γερμανικού οικονομικού συμφέροντος, παρ'ολο που είναι δυνατή επί του παρόντος, λόγω απουσίας ηγετών και ηγεσιών, δεν πρόκειται να διαρκέσει επ' απείρον.Υπάρχουν δυο πιθανές εξελίξεις: Η σταδιακή διάλυση της Ευρώπης, διότι τα κράτη που την απαρτίζουν βλέπουν όλο και λιγότερο τα συμφέροντά τους να μην εξυπηρετούνται από τη γερμανική επιβολή και το πνεύμα αντιευρωπαϊσμού των λαών που αυξάνεται ανησυχητικά, όταν π.χ. στη Γαλλία, στυλοβάτη της Ευρώπης, ο λαός σε ποσοστό 65% είναι εναντίον της Ε.Ε. Η άλλη εξέλιξη είναι η διάλυση διά της ρήξης, αν ένα ή περισσότερα σημαντικά κράτη αισθανθούν ότι ασφυκτιούν κάτω από τους γερμανικής εμπνεύσεως οικονομικούς κανόνες.

Οι Γερμανοί δεν αγνοούν αυτές τις πιθανότητες. Απεναντίας ετοιμάζουν τη δική τους Ευρώπη, τώρα μάλιστα που προστέθηκε η Λετονία. Θα είναι η παλιά Mittel Europa των Αυστρίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας, Σλοβακίας, Βαλτικών χωρών, Πολωνίας, με την Ουκρανία ως έπαθλο. Διατηρείται βέβαια πάντοτε η ρητορική της ολοκλήρωσης της πολιτικό-οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης, αλλά στην ουσία η Γερμανία κερδίζει χρόνο και βελτιώνει τη θέση της για την επίτευξη αυτού του σκοπού της, αναγκάζοντας τα άλλα κράτη, ιδιαίτερα τον Νότο να στριμωχτούν οικονομικά τώρα, με όραμα (ή δικαιολογία) την Ενιαία Ευρώπη κάποτε.

Με νοοτροπία βοσκού...

Η Γερμανία ελπίζει ότι θα απαλλαγεί σταδιακά από τον ελλειμματικό Νότο στα επόμενα λίγα χρόνια, όταν το όραμα ξεφτίσει, ανεξάρτητα αν μέχρι τώρα και στη συμβολή του Νότου στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ αναπτύχθηκε κάτω από ισχυρή πολιτική και αμυντική ομπρέλα, αδαπάνως γι' αυτήν, και ο Νότος υπήρξε για δεκαετίες ο καλύτερος πελάτης της.

Είναι δυστυχές ότι η Γερμανία αρνείται να ηγηθεί της Ευρώπης. Μακροχρόνια θα είχε πολλά να δώσει στην Ευρώπη από τις αρετές της και να πάρει ακόμη περισσότερα, όπως η μόνιμη ασφάλεια και τα οφέλη ενός μεγάλου σχήματος, συμπαγούς, υψηλής πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ποιότητας και ισχύος στο οποίο θα ηγείτο. Αντ' αυτού η Γερμανία έχει τη νοοτροπία βοσκού ποιμνίου.

Ο βοσκός δεν ηγείται του ποιμνίου, απλώς το εκμεταλλεύεται.

http://www.imerisia.gr/